Μακρυχώρι Καρδίτσας

                                   ΜΑΚΡΥΧΩΡΙ   ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

  Από την έρευνα και συλλογή του Αριστείδη (Άρη) Μπιμπίκου προέδρου του «Λαογραφικού Πολιτιστικού Συλλόγου Μακρυχωρίου Καρδίτσας»  και υπευθύνου χορευτικών τμημάτων.

        Τοπική Κοινότητα Μακρυχωρίου, της Δημοτικής Ενότητας Κάμπου, του Δήμου Καρδίτσας.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΡΧΙΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ: Κοινότης Μακρυχωρίου Β.Δ. 29-8-1912,   ΦΕΚ. Α 261/1912.

Προήλθεν εκ του τέως Δήμου Τιτανίου.

ΕΔΡΑ:  Μακρυχώρι, το

ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΙ ΑΡΧΙΚΩΣ ΑΠΑΡΤΙΣΑΝΤΕΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ: Μακρυχώρι

ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝΤΕΣ ΝΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ: Μακρυχώριον, το

                ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΚΑΤ΄ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ:

Έτους  1881  Μακρυχώρι         πληθυσμός    388  άτομα

    «      1920  Μακρυχώρι                «             494      «

    «      1928  Μακρυχώρι                «             517      «

    «      1940  Μακρυχώριον, το      «            1352      «

    «      1951  Μακρυχώριον, το      «            1197      «

    «      1961  Μακρυχώριον, το      «            1441      «

    «      1971  Μακρυχώριον, το      «            1252      «

    «      1981  Μακρυχώριον, το      «            1257      «

    «      1991  Μακρυχώριον, το      «            1085      «

    «      2001  Μακρυχώριον, το      «            1161      «

    «      2011  Μακρυχώριον, το      «              822      «

        Στο Βόριο Ανατολικό μέρος του Νομού Καρδίτσας και σε απόσταση λιγότερη από δέκα τέσσερα (14) χιλιόμετρα από την Καρδίτσα πρωτεύουσα του Νομού, βρίσκεται το Μακρυχώρι.

        Το Μακρυχώρι διατηρεί το όνομά του από τα χρόνια της Βυζαντινής εποχής, τοποθετούν οι μελέτες την ίδρυση του χωριού. Ίσως να ιδρύθηκε μετά τον ξεσηκωμό των Θεσσαλών στα 380 μ.Χ.  με αυτοκράτορα τον Θεοδόσιο Α΄, από την βαριά φορολογία και κατά το ζώσιμο οι ηγέτες των επαναστατών για να επιζήσουν κατέφυγαν στους βάλτους του απέραντου Θεσσαλικού κάμπου. Μέχρι το 1918 το χωριό βρισκόταν κτισμένο κατά μήκος του ποταμού Καλέντζη. Ήταν ένα χωριό παράξενο, για την ακρίβεια ήταν ένας μακρύς οικισμός, ένας συνδυασμός από λασποκάλυβα και κουμάσια (χοιροστάσια), που ξεκινούσε από στεγανά εδάφη και έφτανε μετά ένα ολόκληρο χιλιόμετρο, μέχρι στις παρυφές του βάλτου. Το όνομα Μακρυχώρι δικαιολογούσε αυτό το ασυνήθιστο μήκος του. Αυτή ήταν η διάταξη του χωριού μέχρι το 1918, τη χρονιά της μεγάλης πλημμύρας. Αλλά και αργότερα όταν τα διαλυμένα λασποκάλυβα αντικαταστάθηκαν με τη δύναμη της πληνθιάς, η ονομασία του χωριού δεν άλλαξε.

        Η ιστορία του τόπου χάθηκε μαζί με τις λόχμες και τα λασπόνερα του βάλτου, λίγα στοιχεία που έμειναν μας πληροφορούν για την εποχή της Τουρκοκρατίας. Με την κατάληψη της Θεσσαλίας 1363 -1881 από τον Σουλτάνο Μουράτ Α΄, οι Τούρκοι, φημισμένοι για την καλοπέρασή τους, έφτιαξαν χωριά σε υγιεινότερα και ασφαλέστερα μέρη,  χωρίς να δώσουν καμιά σημασία στα πολιορκημένα από την υγρασία του βάλτου χωριά, όπως το Μακρυχώρι. Μόνο πολύ αργότερα, υπήρξαν ελάχιστοι Τούρκοι που μάλλον σχετίζονταν με την τοποτήρηση και τον έλεγχο της σοδειάς των δύσμοιρων καλλιεργητών κολίγων. Όπως λένε οι γεροντότεροι, το Μακρυχώρι τα χρόνια αυτά ήταν χωρισμένο σε δύο μαχαλάδες στο Απάνω και στον Κάτω. Όλα μαζί αποτελούσαν ιδιοκτησία του κάθε Αγά της περιοχής που το εκμεταλλευόταν  σαν προσωπικό του φέουδο. Ο τελευταίος Οθωμανός ιδιοκτήτης του Μακρυχωρίου ήταν ο Αντέμ Ισμαήλ Εφένδης, από το οποίο το αγόρασε ο τσιφλικάς Ιωάννης Πίχτος από το Μέτσοβο Ιωαννίνων.

        Στο χωριό για μεγάλο διάστημα στα επαναστατικά χρόνια, είχαν την έδρα τους οι αρματολοί και κλέφτες με επικεφαλή τον Στέφανο Καρκίζη, γέννημα θρέμμα Μακρυχωρίτη. Οι κλέφτες κρύβονταν στον βάλτο. Το Χειμώνα όταν αυτός πλημμύριζε, έπαιρναν τα τουφέκια τους και ανηφόριζαν στ΄  Άγραφα. O κλεφτοκαπετάνιος Στέφανος Καρκίζης ανέπτυξε πλούσια και πολυετή ληστρική σταδιοδρομία στις τότε πεδινές περιοχές του βάλτου. Τέτοιοι βάλτοι τα χρόνια εκείνα υπήρχαν πολλοί. Έκτός από τον Μακρυχωρίτικο βάλτο ήταν και ο Κοσκινιώτικος, ο Κουρτικιώτικος, του Βλοχού και Κεραμυδίου, ο Βαναριώτικος, ο Καρδιτσομαγουλιώτικος, ο Μεριχοβίτικος – Παραπραστανίτικος, Πιτσαριώτικος, ο Ριζαβιώτικος, Λοξαδιώτικος μέχρι του όρους του Φαναρίου. Ο βάλτος τροφοδοτούνταν από τα πλημμυρισμένα νερά των ποταμών Καλέντζη και Μπλιούρη. Στις απέραντες και αχανείς εκτάσεις των βάλτων  επικοινωνούσαν μεταξύ τους οι κλέφτες. Εκεί είχαν τα κρησφύγετά τους και τα λημέρια τους και από εκεί έκαναν τις εξορμήσεις, τις επιδρομές σε όλα τα χωριά (στους πέριξ οικισμούς), σκορπίζοντας τον τρόμο και τον φόβο των Τούρκων. Όπως λέγεται ο Στέφανος Καρκίζης με τις ασταμάτητες επιδρομές που διενεργούσε εις βάρους των Τούρκων και αργότερα εναντίον των προεστών, επικηρύχθηκε από τις τότε Τουρκικές αρχές. Ήταν καλεσμένος σε γάμο στα Καλουργιανά (σημερινά Καλογριανά), ο οποίος μάλιστα θα στεφάνωνε το ζευγάρι. Το Σαββατόβραδο που γίνονταν όλα τα έθιμα του γάμου προδόθηκε στην Τουρκική φρουρά, που είχε έδρα στο Φανάρι, από τους Σιαματά Κων/νο και Παπαλίτσα Ιωάννη. Οι Τούρκοι μόλις πήραν το μαντάτο ξεχύθηκαν στον κάμπο με το έφιππο καταδιωκτικό απόσπασμα. Σαν αστραπή έφτασαν στα Καλογριανά. Ο Στέφανος Καρκίζης δε πρόλαβε να αντιδράσει, ίσως έκρυψαν το άλογό του. Προσπάθησε να διαφύγει με άλλο άλογο, αλλά δυστυχώς τον πρόλαβε η Τουρκική καβαλαρία και έγινε η καρατόμησή του, το 1880.

        Ο βάλτος αποξηράνθηκε το 1954. Μέχρι τότε οι άνθρωποι του τόπου ασχολούνταν περισσότερο με τη κτηνοτροφία. Μέσα στα λασπόνερα, στους καχεκτικούς θάμνους και τις καλαμώνες έβοσκαν κάθε λογής βόδια, βουβάλια και γουρούνια ζώα που χαίρονταν το χοληπράσινο νερό και το βούρκο. Οι κάτοικοι του χωριού προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν και καλαμπόκι, έκαναν ό,τι μπορούσαν αφού ο γυαλιστερός  κίτρινος καρπός αποτελούσε την βασικότερη τροφή γι΄ αυτούς και τα ζώα τους. Παρ΄ ότι το καλαμπόκι φύτρωνε κυριολεκτικά στη λάσπη αποδείχθηκε όχι μόνο άριστη τροφή αλλά και φάρμακο κατά της αρρώστιας. Η μπομπότα λειτούργησε σαν πανάκεια κατά των λοιμωδών ασθενειών και της μάστιγας της ελονοσίας. Για πολλά χρόνια βασάνιζε σχεδόν το 80% του πληθυσμού.

        Από το 1920 έχουμε τις πλινθόκτιστες κατασκευές. Το Μακρυχώρι δεν άλλαξε μορφή, η έκταση παραμένει η ίδια, ούτε και οι κάτοικοί του άλλαξαν. Ο πληθυσμός του είναι αποκλειστικά Καραγκούνηδες. Τι ακριβώς ήταν, από πού προέρχονται και γιατί ονομάστηκαν έτσι δεν έχει απολύτως εξακριβωθεί. Μόνο για το όνομα «Καραγκούνηδες» έχουν υποστηριχθεί διάφορες απόψεις από πολλούς.  Η μόνη άποψη που ευσταθεί πιο πολύ είναι ότι το όνομα «Καραγκούνηδες» προέρχεται από τις Ελληνικές λέξεις «κάρα» (κεφαλή) και «κινώ» (κουνώ) με τη σημασία «οι των κάραν κινούντες»,  «καρα-κινούντες»,  «καρα-κουνούντες», και με το πέρασμα των χρόνων στα χρόνια της Τουρκοκρατίας προστέθηκε το γράμμα (γ) «καρα(γ)κούνηδες». Είναι γεγονός, ιδίως τα παλαιότερα χρόνια, ότι οι Καραγκούνηδες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν για συνεννόηση τις κινήσεις του κεφαλιού τους είτε με την ομιλία, είτε αντί για απάντηση. Η παράδοση λέει το εξής: «Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε στη Θεσσαλία. Στάθηκε. Πεζοί, καβαλαρία (το ιππικό), στάθηκε γύρω του. Ρώτησε πούθε αρχίζει ο κάτω κόσμος δηλαδή νότιος κόσμος (νότια Ελλάδα). Και οι άνθρωποι δεν ήξεραν, κούνησαν πέρα – δώθε την κάρα τους (κεφάλι), κι από τότε έμεινε το όνομά τους Καραγκούνηδες».

        Είναι πραγματικά μυστηριώδης η ιστορία,  που διαδραματίζεται το 1922 στο Μακρυχώρι. Μετά την μεγάλη πλημμύρα στο χωριό κτίστηκε λαμπρή Εκκλησία που αφιερώθηκε στον Άγιο Νικόλαο. Στα εγκαίνια το 1926  η Εκκλησία ξαφνικά γκρεμίστηκε χωρίς όμως ευτυχώς να τραυματιστεί κανείς, εκτός από τον χωριανό Βάϊο Μπουντζιωρή ο οποίος τραυματίστηκε ελαφρά στα πλευρά (από πληροφορίες του γιού  του Αθανασίου Μπουντζιωρή και άλλων συγχωριανών). Η Εκκλησία άρχισε να ξαναχτίζεται, παρ΄ όλο που οι μάστοροι έκαναν καλή δουλειά, ο Ναός δεν φαινόταν στέρεος. Ο αρχιμάστορας Ιωάννης Τσαπάρας, ονομαστός στις πετρόκτιστες κατασκευές στη Καρδίτσα, απορούσε με το γεγονός. Μετά από πολλές έρευνες που δε κατέληξαν πουθενά οι κάτοικοι αποφάσισαν να καταφύγουν στον Δεσπότη Ιεζεκιήλ. Ο Δεσπότης μελέτησε το θέμα και τους πρότεινε να αλλάξουν το όνομα της Εκκλησίας και να την αφιερώσουν στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένης. Έτσι, από τις 21 Μαϊου 1929 που έγιναν τα δεύτερα εγκαίνια δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα, ούτε με το μεγάλο σεισμό του 1954 με επίκεντρο στους Σοφάδες. Τα σπίτια έπαθαν ζημιά ενώ η Εκκλησία δεν έπαθε απολύτως τίποτα.

        Το Μακρυχώρι σαν κοινότητα άρχισε να λειτουργεί το 1912, μέχρι τότε ανήκε στο δήμο Τιτανίου στο σημερινό δήμο Παλαμά. Με τη προσάρτηση της Θεσσαλίας και με τη συνθήκη του 1878 και 1881 απαγορεύτηκε στο Ελληνικό κράτος να εθνικοποιήσει την Οθωμανική ακίνητη περιουσία και οι Τουρκοϊπήκοοι διατήρησαν τα δικαιώματά τους. Οι Μακρυχωρίτες, όπως και όλοι οι Θεσσαλοί αγρότες (κολίγοι), μετά τον Τουρκικό ζυγό περίμεναν και την απελευθέρωση της περιοχής από το φεουδαρχικό δεσμό. Η κατάσταση παραγωγικών σχέσεων και ιδιοκτησίας χειροτέρεψε σημαντικά. Οι αγρότες αρνήθηκαν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους θεωρώντας ότι τα κτήματα που καλλιεργούσαν από παππού προς πάππου τους ανήκαν και ότι ήταν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες. Μάλιστα, όταν αλώνιζαν και θέριζαν, αρνήθηκαν να δώσουν το τρίτο της σοδειάς τους στους τσιφλικάδες. Με τις εξεγέρσεις και με τα αιματηρά γεγονότα του ΚΙΛΕΛΕΡ  στις 6 Μαρτίου 1910, έχουμε την αναθεώρηση στη βουλή και τα γνωστά διατάγματα για την αναγκαστική απαλλοτρίωση. Οριστική λύση δόθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1923 με νομοθετικό διάταγμα από την επαναστατική Κυβέρνηση Πλαστήρα. Το 1924 στο Μακρυχώρι έγινε απαλλοτρίωση των εκτάσεων, που πουλήθηκαν το 1897 από τους Τούρκους στους τσιφλικάδες και τα χωράφια μοιράστηκαν στους κατοίκους του χωριού με κλήρο.

        Στη δεκαετία του 1960 άλλαξαν πολλά πράγματα, ένας άλλος ρυθμός επικρατεί στο χωριό. Άλλαξε η ενδυμασία των γυναικών. Η Καραγκούνικη γραφική και πλούσια αυτή τοπική φορεσιά αντικαταστάθηκε με τα Ευρωπαϊκά. Οι κοπέλες ντύνονται με την τελευταία λέξη της μόδας. Το ίδιο και τα αγόρια. Μόνο μερικές ηλικιωμένες γυναίκες μέχρι και σήμερα εξακολουθούν ακόμα να φορούν τα Καραγκούνικα. Χτίζονται σπίτια εντελώς σύγχρονα, εμφανίζεται το ηλεκτρικό ρεύμα που αλλάζει την ποιότητα ζωής, μειώνεται η κτηνοτροφία και οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται προπαντός με τη καλλιέργεια βαμβακιού, ζαχαρότευτλων, καπνών κλπ. Οι ψησταριές και οι καφετέριες μέχρι σήμερα γεμίζουν καθημερινά και ιδίως το Σαββατοκύριακο από νέους. Γενικά, το βιοτικό επίπεδο, όπως και το οικονομικό βρίσκονται σε καλή κατάσταση. Ενδεικτικό αυτής της ευμάρειας είναι ότι στο Μακρυχώρι υπάρχουν καινούρια μοντέρνα σπίτια, πολλά γεωργικά μηχανήματα, αγροτικά και άλλα ιδιωτικής χρήσης αυτοκίνητα.

        Το Μακρυχώρι έχει μια πλακόστρωτη πλατεία εκτάσεως 2στρ. περίπου  όπου δεσπόζει ένα ωραιότατο μνημείο «Ηρώων Πεσόντων», μια καλαίσθητη πετρόκτιστη βρύση, την περιβάλλουν δέντρα γύρω – γύρω και λάμπει από καθαριότητα και άπλετο φωτισμό. Τριγύρω στην πλατεία υπάρχει κτήριο πολλαπλών χρήσεων, με ιατρείο, αίθουσα συνεδριάσεων, γραφεία, (έτος κατασκευής 2007-2009), επίσης υπάρχουν καταστήματα, κυρίως καφετέριες, όπου διασκεδάζουν οι νέοι ενώ δίπλα βρίσκεται η παιδική χαρά και το Δημοτικό Σχολείο.

   Εκκλησίες:

        Ο Ιερός Ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, είναι οι πολιούχοι του χωριού. Υπάρχει ο παλαιός και δίπλα ο νεοσύστατος Ναός. Θεμελιώθηκε το 1971/ 72 επί Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντίνου και εφημερεύοντος πατρός Απόστολο Παπαδόπουλο. Εγκαινιάστηκε στις 15 Οκτωβρίου 2005 επί Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος Κυρίλλου Β΄, εφημερεύοντος  πατρός Αθανασίου Μαγνήσαλη και πανηγυρίζει στις 21 Μαίου.

        Το εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής στο παλιό χωριό (τώρα χωράφια) κτίσμα   1973/ 74  από προφορική μαρτυρία, εφημερεύοντος πατρός Απόστολο Παπαδόπουλο.  Πανηγυρίζει στις 26 Ιουλίου.

        Το εικόνισμα του Αγίου Νικολάου υπενθυμίζει τον κατεστραμμένο παλιό ομώνυμο Ναό (πολιούχος του Χωριού), κατασκευή Αχιλλέα Χαρίση.

   Σχολείο:

        Eπί Τουρκοκρατίας από το 1453 έως το 1630 μ.Χ. τα σχολεία έκλεισαν και το πνευματικό επίπεδο έπεσε στο σκοτάδι. Οι Τούρκοι κατεδίωκαν τελείως την παιδεία και εξεδίωκαν τους λίγους πνευματικούς άνδρες. Στην εποχή του Σελήμ Γ΄ (1789-1807) δόθηκε άδεια να ιδρύονται ελεύθερα ελληνικά σχολεία κάτω όμως από την επίβλεψη των Τούρκων.

        Σχολείο στο Μακρυχώρι  λειτούργησε μέσα στην Εκκλησία του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου (πολιούχος) και αργότερα χρησιμοποιήθηκε αίθουσα σε σπίτι. Το παραχώρησε ο τσιφλικάς Ιωάννης Πίχτος ένα από τα λιγοστά πλινθόκτιστα σπίτια που είχε στη κατοχή του. Φοιτούσαν σ΄ αυτό μόνο αγόρια, που διδάσκονταν ανάγνωση, γραφή και βυζαντινή μουσική. Οι συνθήκες μάθησης ήταν αντίξοες μέχρι και εχθρικές. Τους πιο καλούς μαθητές οι γονείς τους έστελναν «ξέχωρα» να διαβάζουν στα γειτονικά χωριά Κουρτέσι (Πρόδρομος) και Μοίρους (Μύρινα).

        Ξεχωριστή μορφή ήταν ο Χατζη-Γεράσιμος, κατά κόσμο Γεώργιος, γεννήθηκε το 1790 στο Μακρυχώρι, μάλλον το επίθετό του ήταν Γαλούσης (δεν έχει διευκρινιστεί). Πρώτα έζησε στους δύσκολους χρόνους της Τουρκοκρατίας, ο πατέρας του ήταν αγράμματος και φτωχός χωρικός, χωρίς οικονομικές δυνατότητες, έμεινε και γρήγορα ορφανός από γονείς. Σε ηλικία 20 ετών πήγε στη Ιερά Μονή Δουσίκου, στην Πύλη Τρικάλων ως ρασοφόρος δόκιμος και μετά από 7 χρόνια Ιερομόναχος. Οι σπουδές του ήταν περιορισμένες,  λόγω συνθηκών που προαναφέραμε, αλλά είχε ζωηρή φιλομάθεια, ερευνητικό πνεύμα, θέληση, επιμονή και άφησε σημαντικό και αξιοθαύμαστο συγγραφικό έργο. Υπήρξε ένας από τους πληθωρικότερους αλλά και από τους πολυγραφότερους αδελφούς της Μονής Δουσίκου με συγγραφική δραστηριότητα να περιλαμβάνει στιχουργήματα, τροπάρια, εγκώμια, ιστορικά σχόλια, μεταφράσεις. Συγκεκριμένα μετέφρασε από τα Ρουμανικά στα Ελληνικά χρυσόβουλα καθώς και άλλα έγγραφα. Πέθανε το 1866 σε ηλικία 76 ετών.

        To διδακτήριο στο Μακρυχώρι  άρχισε να κτίζεται το 1936 και ολοκληρώθηκε το 1969 με τη σημερινή του μορφή. Δίδαξαν σε αυτό σπουδαίοι δάσκαλοι, όπως Κουτσιλόπουλος Αντώνης, Βούκατας, Μπασδέκης Γ., Κολοκύθας Π., Μπαλτας Χ. κλπ. Σήμερα, αν και παρουσιάζει μια φθίνουσα πορεία ως προς το μαθητικό δυναμικό, το Δημοτικό σχολείο έχει επιδείξει πληθώρα δραστηριοτήτων. Με προγράμματα Ευρωπαϊκά, περιβαλλοντικά, πολιτιστικά κλπ,  θεωρείται ως ένα σχολείο πρότυπο.  

        Συγκοινωνιακά το χωριό επικοινωνεί με την Καρδίτσα, πρωτεύουσα του νομού, με αστικό ΚΤΕΛ και με Αγοραίο του χωριού. Έτσι, υπάρχει πολύ καλή εξυπηρέτηση των κατοίκων και δεν δημιουργείται συγκοινωνιακό πρόβλημα.

   Οδοποιϊα:

        Το Μακρυχώρι έχει τους καλύτερους δρόμους με άσφαλτο. Μέσα στο χωριό και το τελευταίο σπίτι έχει ασφαλτοστρωθεί.

        Με την ασφαλτόστρωση δρόμων του χωριού πολλά οικόπεδα έχουν γίνει χαμηλότερα και κατά τους χειμερινούς μήνες με τις πολλές βροχές δημιουργούνται προβλήματα συσσώρευσης νερού τα οποία είναι αδύνατον να φτάσουν σε κεντρικούς αγωγούς αποχέτευσης. Γι΄ αυτό χρειάζονται και άλλα δίκτυα σε πολλά σημεία του χωριού απ΄ όπου θα απομακρύνονται τα όμβρια νερά.

        Στο Μακρυχώρι όλες οι κτηματικές εκτάσεις που καλλιεργούνται αρδεύονται. Έγινε αξιοποίηση  των υδάτων των ποταμών Καλέντζη, Λείψιμο και Μπλιούρη, με κατασκευή κατάλληλων αρδευτικών καναλιών. Το χωριό ζει μια καθαρή αγροτική ζωή με πολλή λιγότερη κτηνοτροφία των περασμένων δεκαετιών.

   Αθλητικά:

        Το χωριό διαθέτει Κοινοτικό Γήπεδο.  Η τοπική ομάδα «ΑΠΟΛΛΩΝ» αγωνίζεται στο πρωτάθλημα για μια καλή θέση για Α΄  ερασιτεχνική κατηγορία. Στο γήπεδο αθλούνται νέοι οι οποίοι είναι πολλοί και αρκετοί μάλιστα ταλαντούχοι.

 Πολιτιστική Κληρονομιά:

        Στο Μακρυχώρι υπάρχει πολιτιστικός Σύλλογος με την επωνυμία «Λαογραφικός Σύλλογος Μακρυχωρίου Καρδίτσας», που αναβιώνει και προβάλλει τα ήθη και έθιμα της περιοχής και με χορευτικά τμήματα ερευνά και μελετά την πολιτιστική κληρονομιά του Χωριού.

        Ο «Σύλλογος Γυναικών Μακρυχωρίου»  που σκοπό και στόχο έχει για την πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη του Χωριού.

        Ο «Σύλλογος Μακρυχωριτών Καρδίτσας» με έδρα την Αθήνα. Ο Σύλλογος αυτός είναι το εργαλείο που ενώνει όλους τους χωριανούς με διάφορες εκδηλώσεις όπως αντάμωμα, ετήσιο χορό κλπ.

       Σήμερα οι κάτοικοι στο Μακρυχώρι ζουν μια καθαρή αγροτική ζωή με πολύ λιγότερη κτηνοτροφία. Πολλοί περισσότεροι είναι οι ξενιτεμένοι που βρίσκονται σκορπισμένοι στις τέσσερις άκρες της γης, το μεγαλύτερο μέρος στην Αυστραλία. Παρ΄ όλο όμως τον ξενιτεμό και τις σειρήνες του Πολιτισμού η Παράδοση δεν έσβησε. Πλαισιωμένος από ανθρώπους που αγαπούν τούτη ΄δω τη γη και την ιστορία τους, οι Μακρυχωρίτες ζουν και απολαμβάνουν τις χάρες, τις όσες χάρες του Πολιτισμού και του αιώνα μας.

       ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΕΣ: Ζησόπουλος Θωμάς του Κων/νου, Γαλούσης Βασίλειος του Ευαγγέλου, Κατσιάφας Δημήτριος του Αποστόλου, Κατσιάφα-Φαλιάγκα Κωνσταντίνα, Κολοβός Στέφανος του Ευθυμίου,  Παππάς Γρηγόρης του Χαραλάμπου,  Μπιμπίκος Χρήστος του Στεφάνου, Μπιμπίκου Αναστασία,  Μπουντζιωρής Αθανάσιος του Βαϊου, Γαλούσης Απόστολος του Βασιλείου, Κυρίτσης Κων/νος του Ανδρέα. Τσιχτής Χαράλαμπος του Θωμά από διάφορα άρθρα δημοσιεύσεις.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Δημήτριος Γ. Καλούση «Καρδιτσιώτικα χρονικά».